Kategori: Öykü

  Beni öldüremez diye düşündüm şimşek hızıyla; iki dakika önce nefes alan, şimdiyse kan gölünün içindeki diğer adama bakarak. O adam bir tehditti, silahlıydı, bense sıradan, pısırık biriydim. Artık, gecenin kör karanlığına...

  İstanbul’u ve kışı özlemişim. Güneşi batırmaya Galata’ya gitmeye karar verdim. Bulutsuz yazdan kalma bir günün akşamında Anemon’un terasında bir kadeh şarap eşliğinde sümbüli gökyüzünün kararmasını seyretmek müthiş...

  İnsan düşünürken aklında küçücük bir adam konuşur gibi gelirdi bana. Şimdi dilsiz olmuş. Sesini duyamıyorum. Koskoca bir boşluk var zihnimde. Mümkün mü bu? Zihinler boşalmaz demişti psikoloğum, bu senin kendince...

  “Ve şimdi şimdi yazmaya karar vermişsem, bunun tek nedeni, kendimi gölgeme tanıtmak isteğidir.” Kör Baykuş, Sadık Hidayet   Nalân, tedirginlik içinde yürüyordu.  Şehrin koca dudaklarından yayılan beyaz duman yanıltıyordu...