Kategori: Öykü

– Hayatımmm, çıkıyorum ben, bakıcı bugün gelecek biliyosun, unutmayasın sakın! – Tamam, tamam, bağırma çocuk uyanacak. – Ay pardon ya! Kaçtım ben! – Hep kaç sen zaten, nereye kadar bakalım? —–...

Yetmiş iki yaşındaydı Şevket Hatırnaz. Son bir yılda uzattığı, kırışıklarla dolu yüzünü çevreleyen bembeyaz saçlarını ensede kuyruk yapardı. Biraz gıdığı, biraz göbeği olmasına rağmen yine de yaşıtlarına göre daha genç...

– Oğlum, bi baksana. Nasıl oluyor bu şimdi? dedi yaşlı kadın elindeki kartı arkasındaki adama çaresiz gözlerle göstererek. Bembeyaz saçları aceleyle bağlanmış baş örtüsünden dışarı fırlamış, eprimiş, üzerine iki beden...

En kaybetmemem gereken şeyi kaybettiğimi fark ettim bu sabah. Onu kaybettiğimi tam da çok ihtiyacım olduğu şu saatte fark etmem, bu kaybolma, daha doğrusu kaybetme eyleminin kaç gün önce gerçekleştiğini bilememem, tam anlamıyla...

Odaya girer girmez akvaryumdaki bulanık suya baktı. Akvaryumun dibinde pembe, yeşil, irili – ufaklı taşlar vardı. Sonra, kımıltısız duran su kaplumbağasına gözleri ilişti: -Öldü mü yoksa? dedi. – Uyuyor, dinleniyor, dedi....