Kategori: Öykü

12 Ağustos Belirsizliklerin ne denli yıpratıcı olduğunu yeni öğrenmedim, tecrübelerim var. Bununla birlikte, hastane penceresinden mezarlığa bakan biri için belirsizliğin yarattığı hasarın dozunu tarif edebileceğimi de pek...

Kapıdan girer girmez havasız kalmış ortamlara özgü o karanlık toz kokusu genze doluyor. Sabah ve akşam saatlerinde parmaklıklı pencereler yarım saat süreyle açılıp içerisi havalandırıldığı halde havadaki toz, sidik, ter ve ilaç...

Hazan otuzlu yaşlarını bitirirken düşmüştü incitmebeni denen hastalığın pençesine. Önce memesinin bir kısmını kaptırmıştı ona. Yapılan kemoterapiler sonunda ilk raundu kazanmış, çalışma hayatına son verip yeniden şekillendirdiği...

– Aman, aman, aman! Kalk oğlum kalk! Uyan çabuk! Kalk ulan kalk! – Hop! Ne oluyor abi ya?.. – N’olcak ya?! Uyuyakalmışız! Fırla çabuk, fırla! Geç kaldık. – Dur abi, dur ya! Bu ne telaş? – İçeri...

Heybetli, kocaman vücudundan geriye kalana, açılan delikten midene inen ince hortuma, bağlı olduğun solunum cihazına, vücudundan sarkan kablolara, takip monitörüne, serum iğnelerinden morarmış ellerine, ölüme çoktan teslim...