Kapının önünde, birazdan eriyip yok olacak buzdan bir heykel gibi durmuş bana bakıyordu. Ya da yüzüne bulaşan, kırmızılığı henüz kurumamış kan lekeleri arasından gördüğüm ifadesiz gözlerini tesadüfen bana yöneltmişti de ben bana baktığını sandım....

Cezaevindeki ilk gecen. Otuz sekiz yıllık zindan hayatına karşın başka bir zindanın duvarları arasındasın şimdi. Günün hangi saati haberin yok. Dizlerin karnında, iki büklüm büzüşüp sert ve soğuk bir yatağa uzanmışsın. Peşinden ağlayan kızlarının...

Çocukluğum daha 15’inde ayrıldı benden. Dünyama ne olduğunu soruyorum. Tek bildiğim “kendi yaramı kendim sardığım.” Hiç bitmeyen bir yoldu bu. Sonsuzluk gibi. Birden önüme çıkan, elimden kayan umutlarım… Sımsıkı kapatılmış bir pencerenin ardından içeriye...

Soğuk.  Karanlık.  Titrek alevlerin ışığı geziniyor rutubetli duvarların üzerinde. Yapayalnızım. Bir sandalyeye sımsıkı bağlanmış ellerim ve ayaklarım. Çırpınıyorum ama kurtulamıyorum. Zorlandıkça bileklerimi daha da sıkan ipler canımı yakıyor. Bağırıyorum. Avazımdan çıktığı kadar. Olanca gücümle...

“Güvensizliği tek başına inşa etmez insan, tanıdığı herkes biraz yardım eder.’’                                               ...

Sonra bir gün çıkageldiler. Bir uğultu gibi “Emin misiniz?”, “Eminim” dedim. İnsan böyle bir kararı vermek için emin olmalıydı. Geri dönüşü, telâfisi yoktur ya bazı şeylerin. Bu gidişin de telâfisi yoktu. Bir kez gittiniz...

Bir düğüm atıyor… Çözüyor yeniden. Ağır ağır çözülürken ip, kocasının köye otobüsüyle geldiği yol oluyor. Geleceği günü hasretle beklediği yol… Nasıl da yakışıklıydı! Nasıl da güzel bakardı! O zamanlar… Gönülleri düşmüştü birbirlerine. Anası onu...