Bu mektubu okuyorsanız ben artık kara toprağın koynundayım demektir. Belki cehennemde. Ama olsun ben hayalimin evine doyamadıktan sonra cennet cehennem ne fayda etsin bana. Şu köyün iblisleri bana bu dünyada cehennemi yaşatmışlar gerisinin ne...

Düğün evinin bahçesinde kazanlar kurulup ateşler yanmaya başlamıştı. Mahallenin gençleri ve çocukları sabahtan beri koşuşturuyorlardı. Odacı İlyas; kahverengi takım elbisesini düzelterek ortalıkta dolaşıyor, fıldır fıldır dönen gözleriyle her şeyi kontrol ediyor, etrafa emirler yağdırıyordu....

“Bir dakika durun lütfen. Durdurun makineyi…” “Beyefendi, bir şey mi oldu? Ne var?” “Bir dakika dinleyin lütfen… Bir dakika… Bak delikanlı… İlk görüşte aşktı bu… O gün, penceresinde güneşi gördüğüm an bayıldım bu eve....

Kuşlara bakıyorum. Her zamanki gibi süzülüyorlar yüksekte. Evim 15. katta. Salonun pencereleri çok eski. İçeri soğuk giriyor.  Saat: 18:36  yazıyorum. Kahvem soğudu yine. Yenisini demlemeye üşeniyorum. Günde yüz sayfa okumaya başladığımdan beri ruh halim...

Günlerdir evin içinde bir o pencere, bir bu pencere dolaşıp duruyorum. Eskiden çiçeklerimi taşırdım, şimdi de ben güneşi kovalıyorum. Canım benim, ışıl ışıl, sıcacıksın. Belki de bu eve gelmeyi kabul etmemin tek nedeni sensin...

Evler birbirinin aynı. Zalim bir mimarın kana bulanmış eliyle çizilmiş ortak kader projeleri sanki. Yakılmış, yıkılmış, yağmalanmış hepsi. Baykuşlar tünemiş harabe duvar yükseltileri üstüne. Kimi yuvaların yangını üstünü kapatan kara rağmen küllenmemiş hâlâ acı...

Hüseyin Amca’nın kasabı bu köşede olmalıydı. Yanlış sokağa mı geldim? Daha dün buradaydı, yarım kilo kıyma almıştım. Annem ne güzel köfte yapmıştı bana. Yanında da kızarmış patates. Köfteyi çok severim. Karnım acıktı. Ne zamandır...