“İşte bir gün daha başladı.” dedi Nedime. Daha dünkü günün nasıl geçtiğini anlamadan yenisi. İnsanı hafakanlar basıyor. Yüzünü yıkadı, bir sigara yaktı. Ağzı çamur gibiydi. Çamaşırlar iyice birikti diye düşündü külünü silkerken....

“Seni ne zaman bıraktım bilmiyorum. Anılar öylesine gelip geçiyor, ama biraz silik, biraz yorgun, anlamsız bir zamanı sarıp sarmalar gibi, saklar gibi. İki kişilik bir yalnızlıktı aslında. Yan yana sessizce otururken, bir film...

Sabah uyandığımda, baş ağrısı, baş dönmesi içinde kaybolmuştum. Sol taraftan belim, boynum tutulmuştu. Sağa döndüm. Yanımda bana göre genç, güzel, hâlâ uyuyan, makyajı akmış kadın yatıyordu. Saçımız, başımız, üstümüz, altımız...

“Yollar seni gide gide usandım…” Diline pelesenk olmuştu kafasının içinde çalan türkü. “Sabah şafak daha sökmemişken sürekli kendini tekrar eden plak gibi yollardayım işte.” diye içten içe tekrar...

Tekrar yazı masasının başına geçti. Yazdığı hiçbir şeyi beğenmedi. Aradığı dokunaklı veda sözcüklerini bulamıyordu. Son kelimeleri çarpıcı olmalı, unutulmamalıydı. Buna karar vermişti. Kalktı, kaynayan suyun altını kapattı....

       Camın kenarından koluma gelen serinlik, içimi daha da burkuyor. Gece yolculuğundan imtina edişim ne kaza korkusundandır ne de yarattığı sersemliğinden. Beni, gecenin zifirinde yola çıkmaktan alıkoyan; sessizliği,...

Pas tutmuş küçük demir kapıdan bahçeye girerken zamanında burasının çok güzel olduğunu düşünmeden edemedim. Boyası yağmurlara teslim olmuş, zamanının seçkin örneği tahta kepenkler, yer yer dökülen sıvasından tuğla iskeletleri...

Gözlerini açınca mahmur mahmur etrafına bakındı. Komodinde duran cep telefonuna uzandı, 7.30’u gösteriyordu. Yatağın içinde gerine gerine soluna döndü. Kuştüyü yastığa gömdü başını, gözlerini tekrar kapadı zorlayarak, sonra...

Gecenin kör karanlığında semtin en fiyakalı apartmanının kapısındaki güvenliğe –vallahi de billahi de o ben, onun kızıyım- diye laf anlatmaya çalışıyorum. Bir hafta önce işe başlamış adamcağız, ne bilsin anlıyorum, anlıyorum ama...

-Çek elini oradan, yemeyeceksen bırak! Kaşığı bıraktı. Alnına düşen saçlarının arasından kırgın bir şekilde annesine baktı. Elini ağzına götürdü ve tırnaklarını kemirmeye başladı. Babası eline hafifçe vurdu: -Çek elini ağzından!...

                                                                                                                       Yalnızın odasında ikinci bir yalnızlıktır ayna.                                                              ...

Güneş, ufuktaki gemilerin ardından kendini usul usul göstermeye başlamıştı. Bense bir çeteye dönüşmüş köpek arkadaşlarımdan ayrılmış, aylak aylak geziniyordum uzun sahilde. Gözümün önünden o kadar ürkünç, yaralayıcı görüntüler...

Gözünü hafifçe araladı kadın, tekrar kapattı. “Neredeyim, günlerden ne, ayın kaçı?” sorularını cevapladı içinden. Saat kaç olabilir diye düşündü, gözünü yine araladı, oda neredeyse aydınlıktı. Saat on civarı olmalıydı. Doğruldu,...

“Beni tanımıyorsun. Tanıma da zaten bu sadece vakit kaybı olur. Ama zaman el verdiği müddetçe dinle beni. Ah dostum bağırasım geliyor şu İstanbul’un sahte yüzüne karşı ve ağız dolusu küfretmek istiyorum. Anlamıyorlar beni....

Kararı kesindi. Aşağı yukarı on saatlik otobüs yolculuğunu göze alıp gidecekti. Yıllardır köşe bucak kaçarak ertelediği bu yüzleşmeyi gerçekleştiremezse dünyasını cehenneme çeviren karabasanların, sanrıların ahirette de...