Kahverengiye dönen aloeveradan farksızdım; evet, biraz su hemen yeşile döndürürdü beni; ne ki etrafımda bana su verecek, beni tekrar hayata döndürecek kimsecikler yoktu. Belki boyut değiştirsem, paralel evrene geçiş yapsam yahut daha makulü bir...

Boğaza bakan yamaçtaki iki katlı ahşap küçük ev, yaşlı karı koca sahiplerinin yaşama dair umutlarına tutunarak “parasever”, açgözlü müteahhitlere direniyordu. Boğaz’a, Fındıklı’ya, Üsküdar’a ve hatta tarihi yarımadaya, gururla bakıp dururdu bıkmadan. Nasıl bıksındı… İstanbul’u...

Aynı masadayız. Karşımda oturmuş eski günleri yâd ediyor. Bu güzel şehrin bir başıma tadını çıkartacakken, çığlık çığlığa adımı bağırıp karşıma kurulduğundan beri hiç susmuyor. Neredeyse nefes bile almayacak. Karşılaştığımız için gerçekten mutlu görünüyor. Oysa...

Suat Bey akşamki apartman toplantısı duyurusunu özenli el yazısıyla günler öncesinden yazmış, fotokopiyle çoğaltıp bina sakinlerine kapıcı aracılığıyla yollamıştı. Doğalgaza geçtikten sonra toplantı salonuna dönüştürülen kalorifer dairesinde komşuları beklemeye başladı. Kapıcı Yusuf, akşamki toplantıyı...

Üstüme atılan engerek yılanlarından yamadığım örtümle, geceleri bir türlü ısınamadığım, tir tir titrediğim perçik olmuş döşeğimde yaşam mücadelesi veriyordum sekiz dakika öncesine kadar. Terler içinde gördüğüm, gerçeğinden ayıramadığım sanrılarımdan birinde, soğuk gri deniz firkateyninin...

Beethoven’in 9. senfonisini keyifle dinlerken, “bir şeyler” yazmayı da umuyorum. Nedense her ikisi bir arada çok rahatlatıyor beni. Müziğin derinliği ve akıcılığı yazacaklarıma yansıyor sanki ya da bana öyle geliyor. Yazmayla ilgili bir sorun...

Oysa hayatı bir oyun gibi yaşayabilirdik… Yok, öyle ‘hayat tiyatro sahnesi, bizler oyuncu’ misali değil. Çocukların oynadığı gibi; misket, beş taş, saklambaç, yakan top vesaire oynar gibi… Tatlı bir rekabet içinde, kurallara uyarak, arada...