Ölmenin bu kadar kolay, bu kadar zor olduğunu bilemezdim. Aklıma bir şarkı takılıyor. Kim söylüyordu bunu? Karnıma bastırmaya çalışırken, ellerim kan havuzunun içinde yüzerken, babamın gözleri gözlerime takılıyken, ben şarkıyı düşünüyorum. Kim söylerdi bunu?...

“Dün akşam bizim evde kıyamet koptu!” dedim.  Dün akşam “kıyamet”in tam ortasında değil, ertesi gün, sadece beş dakika sonra ne yaşayacağımızı bilemediğimiz o vakitte, nasıl olduysa bu cümle düştü aklıma ve bu bir sorunmuşcasına...

“Bana sesini yükseltmenin cezasını çekeceksin.” “Eve gider gitmez sana, ses nasıl yükseltilirmiş göstereceğim.” “Bana bağıracak kadar ne derdin varsa, tüm dertlerin son bulacak birazdan.” “Seni sonsuz huzur ve sessizliğe kavuşturacağım az sonra, sen dur…”...

Yağmur güneşe isyan edercesine çığlık çığlığa yağıyordu. Hüznü yağmurla birlikte yüreğine yüreğine doluyordu. Oysa ne çok severdi yağmuru. Kimselere görünmeden anfiye girmek için koşar adım yürüdükçe kalbi aynı hızla çarpıyordu göğüs kafesinin içinde. Çantasını...

Her ölen cebinde üç şeyle geliyormuş buraya. Benim cebimden; kâğıt, kalem ve göbek kordonu çıktı. Önce ne yapmam gerektiğini anlamadım. Şimdi size bu mektubu yazıyorum. Oldukça serin burası. Sonsuz toprak yolların birleştiği, sonu görülmeyecek...

Kız, küçücük mutfakta, çaydanlığı ağzına kadar musluk suyuyla doldurmuş, sonuna dek açtığı tek göz ocağın üzerine koymuş, suyun kaynamasını bekliyordu, tezgâhın başında…  Canı çok sıkkındı. Bıkmıştı hayatından. Hep hayal etmişti, büyüyünce eli ekmek tutacak,...

“Sen etek tıraşı olmuyor musun?” Ürktüm önce. Bir şey anlamadım. “Etek tıraşı” diye bir deyim silinmiş hafızamdan. Parktaki konteyner tuvalete girdiğimde, orada kimse yoktu oysa. Yalnız olduğumu sanıyordum. Sesin geldiği yöne baktığımda, girişte bana...

Motorla her hafta sonu denize ulaşmak için gittiğimiz yolda o an bir bilinmeze doğru yol alıyorduk.  Babam ortamızda, ben onun önünde, abimse arkada oturuyordu.  Rüzgâr vurdukça gözlerime dolan yaşlar kuruyor, içimde biri, korkudan çığlıklar...