Kategori: Öykü

İnsanlar neden tuhaf tuhaf bakıyor bana? Koskoca hastane bahçesinde banka oturmuş ağlayan bir tek ben miyim?   Sanki alnımda yazıyor vakitsiz hamileliğim… Hepi topu beş aydır beraberiz.   Nasıl bu kadar tedbirsiz...

Biraz ötede, bir elini kadının uzun saçlarına dolamış adam diğer elindeki bıçağı kadının boğazına dayamış bağırıyor, çekilin lan, bu karımla benim aramda kimse karışmasın, deşerim… Kimse karışmıyor, bazıları telefonla video...

  Kendini rolüne nasıl da kaptırmış. İşi bu, artist! Umursamaz tavırlar, çevreye gülücük dağıtmalar, yanındaki sarışının omuzuna saçılmış püsküllerini okşamalar, mutluluğa kadeh  kaldırmalar… Kurgu mükemmel, oyuncu işinin...

  Nâlân yataktan güçlükle kalktı. Yağmur yağacaktı besbelli. Siyah panterler gibi sıralanmıştı bulutlar. Tüylü terliklerini sürüyerek tuvalete doğru yürüdü. Duvardaki çatlak aynaya bakarken görüntüsüne yabancılaştı....

– Ooo iyi ki evin yolunu buldunuz hanımefendi. Saatin kaç olduğundan haberin var mı? Bıktım artık seni böyle beklemekten. Sen gelmeden uyuyamıyorum bunu biliyorsun ama beni germekten zevk alıyorsun. Herkesin peşine...