Kategori: Öykü

Yeni Yıl kutlamaları için hazırlıklarını tamamlamanın telaşında Taksim. Öğle sonrasının bulutsuz bu gününde güneş çekip gidecek. Ardından, eskimiş yılın “Son Treni” ve onun son vagonu da saat tam 24’te ayrılacak istasyondan....

Öğretmen olmak! Baştan annesinin yönlendirmesi diye düşünerek için için kızmıştı ona. Hatta mezun olduğu gün; “İsteğine kavuştun işte anne, sonunda beni öğretmen yaptın!” demişti. Tek tesellisi öğreteceği konunun yabancı dil...

Asma altında güneşin yakıcılığından kendini korumaya çalışan okeycilerin şaklattıkları taş sesleri ezan sesine karışırken, Ali caminin yolunu tutmuştu. “Tövbe, tövbe” diye başını iki yana salladı, “öğle okundu, duymadınız mı?”...

Dünyanın öbür yüzüne çekilen güneş, gökdelenlerin arkasında turuncudan kızıla evrilen yalımlar bıraktı. Şehrin kıyısında kimsenin ısırıcı ayazdan fark edemediği bir renk şöleni… Yine şehrin kıyısında kalmış çamurlu mahallenin...

Kavilleştikleri gün gelmişti. “Hasat sonu” demişlerdi. Kerim Ağa, oğlu Alican’ı Çulsuz Hüsmen’in kızı Şirin’le baş göz edecekti. Her iki evde de düğün hazırlıkları günler öncesinden başlamıştı. Evlerde telaş, gençlerde heyecan...