Kategori: Öykü

Yıllar geçiyor ve ben insanlardan git gide uzaklaşıyorum. İnsan ırkı gezegende durmadan çoğalırken böcekler, ormanlar tükeniyor. Arılar bitiyor, kelebekler de. Göller ve dereler kurudu. İnsan ırkı virüs gibi yayılan bulaşıcı bir...

Tabureye otururken, ‘Bu defa zafer benim olacak!’ diyordu. Ne demişti Safiye, ‘Yeni yıla nasıl girersen, o yıl öyle gider kızım!’ Hışımla çekti sepeti önüne ve başladı ayırmaya: Siyahlar, beyazlar, renkliler… Bu iş yıllardır...

Razî bey bir öğretmendi. Razîye hanım da öyle. İkisi de uzun yıllar çalışmış, emekli olmuşlardı. Yaşamlarının son dönemlerinde her ikisinin de yolu, şehrin uzak bir banliyösünde, ulu bir bahçenin içinde, güzel bir huzurevinde...

“Kış mevsimini giderek daha sever oldum. Kemikler sıcak ister; yüreğim serin… Gençken kertenkele gibisin derdi çevremdekiler. Şimdi kutup ayısı diyorlardır. Kilomun da maşallahı var. Kışları sevdiğim denli sevmem yılbaşlarını....

Ajandasının kapağını açmadan, kısa bir süre daha geçen gemileri seyretti. Derin bir iç çekti. “İşte yine yıllık muhasebe günü, hadi bakalım tören başlasın.” dedi kendi kendine. Bunu her yıl yapardı, her yıl yeni yıla girmeden....