Kategori: Öykü

Kan ter içinde açtı gözlerini, korkudan nefes nefese kalmıştı. Hani bazen donakalır, kımıldayamaz ya insan, işte aynen öyle. Gözlerini açar açmaz ilk gördüğü şey tavandaki isli ampulün donuk ışığı ve pencerenin sol üst köşesinde...

– Entarisi ala benziyooooo, şeftalisi bala benziyooo, dali dinani loy loy, dali di…. – Ben müdür hocahanımı görüveecem, odası nerdedir evladım? – Hanımanne, n’apcen sen Müdire Hanımı? – Okul...

Neredeyse Aralık ayının ortasına varmışlardı ki, bir türlü gelmek bilmeyen kış sonunda hızlı bir giriş yaparak mevsim giysileriyle çoktan ve çokça donatılmış vitrinlerle buluşmuştu nihayet! Oysa Ekim on beş, hazır ola...

Projemin NASA tarafından ödüle lâyık görüldüğünü belirten maili tekrar okudum. Araştırmalarım yıllardır hayâlini kurduğum desteğe nihayet kavuşmuştu. Bu mutlu haberle ayaklarım yerden kesilmiş bir halde önce annemi aradım. Gurur...