"öykülerde yaşar hayat ve edebiyat… öykülerle."
Oysa hayatı bir oyun gibi yaşayabilirdik… Yok, öyle ‘hayat tiyatro sahnesi, bizler oyuncu’ misali değil. Çocukların oynadığı gibi; misket, beş taş, saklambaç, yakan top vesaire oynar gibi… Tatlı bir rekabet içinde, kurallara uyarak, arada...
Bir fincan kahve lütfen! . Ay unuttum, bu mekân kalk da kendin al türündendi, iş başa düştü… Pencere önünde bir yere oturdum. . Şöyle herkesi rahatça dikizleyecek gibi. . Çok yüksek sesle konuşuyorlar, birbirlerine...
Nefes nefese girdi acil servisin kapısından Ayfer. Etrafına göz gezdirdi, danışma masasına yürüdü. Yaşlı bir kadınla konuşan görevlinin sözünü bitirmesini sabırsızlıkla bekledi. Sıra kendine gelince, “babam” dedi, “buraya getirmişler, Ahmet Çetin.” “Hemen bakıyorum” diyerek...
Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde kalbur saman içinde… Yeryüzünde saklı bir cennet varmış, bir adaymış burası. Burada yaşayan insanların silahı yokmuş; çünkü savaş nedir bilmezlermiş. Okları, yayları, mızrakları varmış ama onları birbirlerine...
Kafamın içinde tamtamlar çalıyor… Ağzım kupkuru. Gözlerimi açmayı deniyorum, ışık canımı acıtıyor, hemen kapatıyorum. Boşlukta gibiyim, huzursuzum, kötü bir rüyanın etkisindeyim sanki… Göğsümde bir ıslaklık hissediyorum, elimle yokluyorum, bir anlam veremiyorum önce, sonra oğlumu...
