Kategori: Öykü

Dünyanın öbür yüzüne çekilen güneş, gökdelenlerin arkasında turuncudan kızıla evrilen yalımlar bıraktı. Şehrin kıyısında kimsenin ısırıcı ayazdan fark edemediği bir renk şöleni… Yine şehrin kıyısında kalmış çamurlu mahallenin...

Kavilleştikleri gün gelmişti. “Hasat sonu” demişlerdi. Kerim Ağa, oğlu Alican’ı Çulsuz Hüsmen’in kızı Şirin’le baş göz edecekti. Her iki evde de düğün hazırlıkları günler öncesinden başlamıştı. Evlerde telaş, gençlerde heyecan...

Her yıl olduğu gibi incir bahçesine göçtük bu yıl da. Ağustos ayı başından eylül sonuna dek ellerimizle tek tek topladık incirleri dalından. Zahmetli iş, öyle köyden gelip gitmekle olmaz, bahçe sahibi bile tavuğu, köpeği ne...

Gökyüzü usulca kararırken, yağmur inmeden, samanlar ıslanmadan, milisler köyü basmadan buğdayı toparlayıp göçmenin telaşıyla son hazırlıklarını yapıyordu aile. “Naçar köylüklük işte” diyerek söyleniyordu Anuş. “Şu ekin...

Bir tepenin üstünde durmuş, uçsuz bucaksız, bembeyaz bulutçuklarla kaplı vadiye bakıyorlardı. Güneş biraz hiddetini azaltmış olsa da yakıp kavurmaktan geri durmuyor, karşı dağlardaki yeknesak bozkırın sebebi olduğunu...