Kategori: Öykü

  Bitmez tükenmez 500T hattı yol almaz otobüslerinden birindeyim yine… Trafiğin de en civcivli saati… İnsanlar inip biniyor sürekli. Tahminen yirmi altı yaşlarında bir tip -ne de keskin nişancıyım di mi; duyanda yaş...

  Çelik, demir raylar, gökyüzüne kafa tutan elektrik donanımı…Birbirine çarpacakmış gibi ilerleyen, beyaz yılanlara benzeyen hız trenleri… Çarpışacakmış gibi birbirinin üstüne gelirken anında yön değiştiren, korkutan...

  Jane kendisi için ayrılan masaya oturduğunda karışık duygular içindeydi. Bir yanı İstanbul’da böyle seçkin bir toplantıya katılma şansı verdiği için Tanrı’ya şükrediyor ama diğer yanı da inatla terkedilmiş hissetmeye...

  Yaprakların dallarını terk ettiği, yollardan gelip geçenler tarafından üstlerine basıldığı bir günün cumartesi sabahı, herkes gibi çok önemli gördüğüm ama elektrik faturası yatırmakla bakkaldan ekmek almakla eşdeğer bir...

  Gecenin kör karanlığında şehrin karanlık ritmi, anlam arayışındaki huzursuz ruhunu son kez şehvete davet ettiğinde, zihninde derin, kopkoyu, uçsuz bucaksız bir boşluk vardı sadece, bir de aynı melodiyi çok uzaklardan...