Kategori: Öykü

 Her istasyonun bir delisi vardır derler. Ben bu lafı ilk, dedemden duydum. Dedem öyle çok konuşan, çok gülen takımından değildi. Görmüş geçirmiş insanların ağırlığıyla köşesinde oturur, dönüp duran dünyanın bin bir halini bilge...

Çıkardığı hırıltılı seslerle sıçrayarak uyandı. Kalp atışları hızlanmış, mavi pijamasının yakası, göğsü terden koyulaşmıştı. Yüzünü, başını elleriyle yoklarken duyduğu hisle irkildi, hâlâ rüyanın etkisindeydi. Beyaz fayanslar...

Mayısın ilk günü… Pencerenin önünde, gelmesini bekliyorum. Saat tam dokuz. Şimdi dönecek köşeden şimdi, şimdi… İşte; her zamanki gibi erguvan rengi takım elbisesi içinde. Berber Necmi Amca saç sakal tıraşını yapmış, kuru...

Gözlerini deviriyor henüz oturduğu yerinden kalkarken… Niye binmişti ki bu vagona?! Ve o ihtiyar onu niye görmüştü?! Allahım, neden hep böyle oluyor?! Yaşlı bir kadın bastonuna dayanarak vagona adımını atıyor ve gözleri...

Gergindi. Sandalyenin arkalığındaki siyah deri montunu aldı. Eski bilgisayarlar, monitörler, şarj kabloları, işlemciler, ana kartlar, fanlar, dokunmatik fareler, bilgisayar ekranları, klavyeler duruyordu raflarda. İlk bakışta...