Kategori: Öykü

  Adını bilmiyoruz, söylemiyor; ama ayakkabısız bir çift ayak, Bir de bedbaht, bahtsız bir gülüş; böyle yazmış. Cebinde, avucunda sımsıkı saklı, yamalı yaşamının kırpık coşkusu. Çocuk bu hikâye edilen; 12 yaşlarında, bir varmış...

“Niçin kaybolmuş fotoğrafları arıyorsun? Elinde bir makinen var. Görüyorum. Yeni fotoğraflar çeksene. Hatta o kaybolan fotoğrafları… – Ama onlar hayallerimdi.”   Ferit Edgü Yağmur yağıyordu. Toprak çamura dönüyordu....

  İnce parmakları kırlaşmış sakalları arasında gezinirken, benim varlığımı umursamadan odayı incelemeye devam ediyor. Daha farklı bir çalışma odası beklediğini, gördüklerinin onu tatmin etmediğini bakışlarından anlıyorum....

Herkes gibi ölümü kuşanıp doğduğumdan ebemkuşağını çekip kundağıma saran ninem olmuş. Ve elini kalbime koymuş, demiş: Seni nasıl ünlerlerse ünlesinler, hayatının adını sen koy gök gözlüm. Hoca, Haydar diye fısıldamış adımı...