Kategori: Öykü

“Ev kirasını ödeyemediğimden dört kişilik ailemle birlikte sokaklardayım. Yardım edin nolur!” Karısının, ellerine tutuşturduğu beyaz karton üzerine yazılı bu iki cümle canını sıktı sabah sabah. Küçük plastik tabure üstünde buharı tüten çayından tek yudum...

“Çok yeteneksizim” diye mırıldandı. Yanında oturan gence biraz da hınçla baktı. Genç, yeni öğrendikleri şarkıyı, bir defada kırk yıllık sanatçı gibi çalıyordu. Hâlbuki o, geçen beş hafta sonunda la-sol-sol / la-fa-fa’ yı zor ezberlemişti....

Deniz börülcesi salatası ya da peynir doldurulmuş Girit biberi söz gelişi… Bu yüzden seviyorum burayı. Sorunlarım olduğu vakit bu doğa, tatlı şırıltıyla akıp giden şu gümüş nehir; ince dalları, limon yeşili, uzun yapraklarıyla ürkek...

Oldum olası severim şu çocuğu. Çocukluk arkadaşım. Okulda da beraberdik. Ama okuyamadık. Ben haytalığımdan o ise yokluktan. Kaç aydır işsiz geziyordu. İyi ettim yanıma aldım. Dayım da hayır demedi. Şimdi iş hayatında da beraberiz....

Gözyaşlarımla ıslanmış mektuba bakıyorum. Yıllanmış mürekkep, üzerinden yol yol olmuş akıyor. Az sonra iyice okunamayacak hale gelecek. Mektuptaki yazı benim. İçindekileri ezbere biliyorum. O günü, mektubu yazdığım günü hiç unutmadım. Kolay değil bir sırrı...

Bu sabah da uykuya teslim oldun. Neredeyse öğlen olmuş, bir türlü kendini yataktan çıkaramıyorsun. Karın seni terk ettiğinden beri bunu çok sık yapıyorsun. Uyur-uyanık bir sağa bir sola dönüyor, kitabını yazmaya nasıl başlayacağına karar...

Beykoz-Yalıköy’de, otobüs durağının biraz ilerisindeki bankta yaşlı bir adam oturuyor. Az ötesinde, elinde file kepçesiyle başka bir adam, düşünceli bir şekilde Boğaz’ın sularına bakıyor. Üstünde mavi tulumu, ceketi, başında aynı renkten kepi, ayaklarında sarı...