"öykülerde yaşar hayat ve edebiyat… öykülerle."
Ayın sonlarında ölürdün sen. Yaşayamadıkların boğardı, kesinliklerin keskin çizgisinde donuklaşırdın, kalırdın öyle. Yirmi yedi- yirmi sekiz- yirmi dokuz- otuz… Takvim yaprakları, ayın son günlerinin ıslığını çalardı. Karantinada ritmi bozulmuş uyku düzeninin, akrebi yelkovanı bozuk...
Bana söylediğin en son cümle neydi? Sedyeyle götürülürken “hoşçakal” dedin tabii. O değil, ben şöyle gözümün içine bakarak söylediğin son cümleyi hatırlamak istiyorum. Sahi ne zaman vaz geçtik biz konuşmaktan? Ne zamandır kendimi dört...
Sabah uyanır uyanmaz, her şeyin bir rüya olduğunu görme umuduyla fırlıyorum yatağımdan, balkona çıkıyorum. Eğer sokaklar eski halinde olsaydı, tüm bunların rüya olduğunu kabul edecektim ama değil. Balkondan şehri izliyorum, sokaklar bomboş. Nerede bu...
Sayın Okuyucu, Geçen sene bana, bir haftalık tatil yerine, aynı ülkede yirmi beş günlük tatil öneriyoruz deseler sevinçten havalara uçardım. Gezgin bir ruhum var, tek bir şey için para biriktiririm ben. Öyle evim olsun,...
Eda, taşındığı gün bir kere gördükten sonra yatak odasında balkon kapısı olduğunu daha önce fark etmemişti ya da unutmuştu. Odayı loş yapan kalın perdeleri hızla çekince cılız güneş ışığı sokuldu usulca odanın içine doğru....
Ebru Hanım telaşlı telaşlı bir odadan diğerine koşturup duruyordu. Her seyahat öncesi yaşanan bu telaşa alışkın İrina, hanımının Türkçe yağdırdığı talimatları doğru anlayıp azar işitmeden yerine getirebilmek için kulaklarını iyice açmış, Ebru Hanım’ın peşinde...
Asya’dan çıkıp, geniş bir coğrafyaya yayılan Attila ve Cengiz Han imparatorluklarından sonra, bir istilacımız daha var şimdi. Sinsi, hızlı, daha korku salıcı bir müstevli… Kraliçe Corona… Taçlı İmparatoriçe! Üç ay gibi kısa bir sürede...
– Ay panpa, beklesenize ya! Tabakhaneye mi yetişiyoz? Ne bu acele? Söyle şu rehber bozuntusuna da yavaş gitsin az biraz. Kalp krizi geçirecem valla! Nefesim tıkandı ayol! – ……. – Ne diyo, ne diyo?...
Soğuk bir kış akşamı. Gün, gökyüzünü sarıya boyayarak batmaya hazırlanıyor. Göğü delen evler, ofisler yapmanın moda olduğu günümüzde mecburen yaşamaya mahkûm edildiğimiz, deniz seviyesinden yüzlerce metre yükseklikteki “modern’’ evimin, şehre tepeden bakan manzarasından ufuktaki...
“Şerifeeeee! Ekmeği dilimleyiver kızım!” Sıradan günlerin sıradan bir sabahında, otomatikleşmiş hareketleriyle kahvaltı sofrasını hazırlamıştı Zeliha. Her gün neredeyse gözümüz kapalı yaptığımız, sadece beynin komutlarına farkında bile olmadan amade olduğumuz eylemleri günlük “rutin” diye mi...
