"öykülerde yaşar hayat ve edebiyat… öykülerle."
Koşturuyorum sokaklarda. Koşturuyorum dediysem hızlı hızlı yürüyorum yani. Sanki bir telaşım var ve bir yere yetişeceğim. Oysa yok! İş çıkışı saati. Kaldırımlar insan, yollar arabalarla dolu. İnsanlara çarpa çarpa yürüyorum. Bu yabancı olduğum memlekette...
Sadık, peynir dolu çinko kovaları kulplarından tutarak ağırlığını tartar gibi indirip kaldırdı birkaç kez. Ağır kovaları ilçe merkezine giden otobüs durağına kadar taşımak kolay olmayacaktı anlaşılan. Durak epey uzaktaydı ve günlerdir dinmek bilmeyen yaz...
On, on bir, on iki yaşlarında üç kardeştik. Sürekli “susun” diye azarlanırdık zırt, pırt, neden susmamız gerektiğini bir türlü anlayamazdık. Denizyollarında çalışan babam Marsilya’dan radyo alıp getirdiğinde evimizde muazzam bir sevinç yaşanmıştı. Küçük, ahşap...
-Doğru söylüyorsun anne, ben bir radyo âşığıydım. -Babamın en önemli armağanıydı. Çocukluk bilincimin oluşmasında çok katkısı oldu. -Öyle deme anne, sen de çok duyarlıydın. İş buyurmazdın, özgür bırakırdın beni. -Evet. Kimsenin beni rahatsız etmesine...
“Bu da eşim Haydar, Burak Bey” dedi Perihan. “Haydar sen öne otur” diye kocasına ön koltuğu işaret etti. Kendisi de arka koltuğa geçti. “Şu yoldan geri dönüp, ilerdeki sokaktan aşağı doğru inelim. Fazla uzak...
Bugün 12 Ağustos 2078. Günlükte bir sayfa daha… Edebiyatın ve sanata dair diğer tüm şeylerin denizin dibini boyladığı bu karanlık dönemde, günlük tutmak gibi son derece tehlikeli bir eylemle bu çukurdan çıkmak mümkün....
Dirgeni kafasının ortasına saplamak istedi adam… Tutturamadı. Yılanın boynu, üstten yere saplı iki çatal arasında sıkıştı kaldı, gıkı çıkmadı. Gövdesiyle dirgenin sapına dolandı, sağa sola kıvrılıp debelenip durdu çaresiz yılan. Ne kadar uğraştıysa...
Uykusuz geçen bir gecenin sabahıydı. Yorgunluktan omuzlarını kaldıracak hâli yoktu. Yüzü zayıflamış, beti benzi atmış, gözleri kan çanağına dönmüş, yanakları çökmüştü. Bacakları da tıpkı bir örümceğin bacakları gibi incecik kalmıştı. Güneş yaşama olan özlemini...
