"öykülerde yaşar hayat ve edebiyat… öykülerle."
Sokağa çıkma yasaklarında daha iyi anladım. Evimin hemen karşısında bir park olduğu için şanslıyım. Bugünlerde sokağa çıkamazken pencereye daha yakın durur oldum, durduğum yerden oradaki çınar, ıhlamur, erguvan, erik, çam gibi türlü ağaçlarını görebiliyorum....
Oh beee! Dünya varmış! Omuzlarım çökmüş, sırtım tutulmuştu. Üstümden ağır bir yük kalktı. Her gün binlerce araç -kamyonundan tut tırına dek- üstümden geçirdin, gün günden dozunu artırarak. Karalarım, denizlerim, göğüm, göğsüm ezim ezim ezildi...
Ayın sonlarında ölürdün sen. Yaşayamadıkların boğardı, kesinliklerin keskin çizgisinde donuklaşırdın, kalırdın öyle. Yirmi yedi- yirmi sekiz- yirmi dokuz- otuz… Takvim yaprakları, ayın son günlerinin ıslığını çalardı. Karantinada ritmi bozulmuş uyku düzeninin, akrebi yelkovanı bozuk...
Bana söylediğin en son cümle neydi? Sedyeyle götürülürken “hoşçakal” dedin tabii. O değil, ben şöyle gözümün içine bakarak söylediğin son cümleyi hatırlamak istiyorum. Sahi ne zaman vaz geçtik biz konuşmaktan? Ne zamandır kendimi dört...
Sabah uyanır uyanmaz, her şeyin bir rüya olduğunu görme umuduyla fırlıyorum yatağımdan, balkona çıkıyorum. Eğer sokaklar eski halinde olsaydı, tüm bunların rüya olduğunu kabul edecektim ama değil. Balkondan şehri izliyorum, sokaklar bomboş. Nerede bu...
Sayın Okuyucu, Geçen sene bana, bir haftalık tatil yerine, aynı ülkede yirmi beş günlük tatil öneriyoruz deseler sevinçten havalara uçardım. Gezgin bir ruhum var, tek bir şey için para biriktiririm ben. Öyle evim olsun,...
Eda, taşındığı gün bir kere gördükten sonra yatak odasında balkon kapısı olduğunu daha önce fark etmemişti ya da unutmuştu. Odayı loş yapan kalın perdeleri hızla çekince cılız güneş ışığı sokuldu usulca odanın içine doğru....
Ebru Hanım telaşlı telaşlı bir odadan diğerine koşturup duruyordu. Her seyahat öncesi yaşanan bu telaşa alışkın İrina, hanımının Türkçe yağdırdığı talimatları doğru anlayıp azar işitmeden yerine getirebilmek için kulaklarını iyice açmış, Ebru Hanım’ın peşinde...
