Kategori: Öykü

– Aman, aman, aman! Kalk oğlum kalk! Uyan çabuk! Kalk ulan kalk! – Hop! Ne oluyor abi ya?.. – N’olcak ya?! Uyuyakalmışız! Fırla çabuk, fırla! Geç kaldık. – Dur abi, dur ya! Bu ne...

Heybetli, kocaman vücudundan geriye kalana, açılan delikten midene inen ince hortuma, bağlı olduğun solunum cihazına, vücudundan sarkan kablolara, takip monitörüne, serum iğnelerinden morarmış ellerine, ölüme çoktan teslim olmuş, altı bezlenmiş, pörsümüş bedenine hiçbir şey...

Topu topu üç adıma iki adım. Babamın yattığı depodan bozma tek yataklı hastane odası. Oturduğum açılır kapanır refakatçi koltuğu duvara sonradan küçük bir boşluk açılarak monte edilmiş tek kanatlı pencerenin hemen yanında. Dışarıyı izliyordum....

Bembeyaz, uzun koridorlarda ilerliyorum dumanlı bir umuda doğru. Kemoterapi odası bir alt kattaymış danışmada yüzüne gülümseme yapışmış, bakımlı, güzel kızın söylediğine göre. Neden hep böyle güzel olur ki danışmadaki kızlar?! Ve daima güler yüzlü…...

Umut, elinde çiçek bekliyor, usul usul tıklatıyor kapıyı; ürkütmemek istercesine. Melike, farkında ama umursamıyor; başını bile kaldırmıyor. Umut ısrarla devam ediyor; işi uzatacak belli. Melike bakmıyor ondan yana. Kendiliğinden gitsin istiyor. İçinde bir kâğıt...

Doğum sancıları başlayan karısını kolundan tutarak kiliseden bozma üç odalı köy sağlık ocağının dar koridorundan içeri soktu. Yansıması kalın alt dudağında parıldayan altın dişlerini sıkarak “bu son şansın Gülistan” dedi sinirle. “Bir kez daha...

Gecenin tam ortasında adamı kan uykusundan uyandırıyorlar. Her seferinde, önce anlamıyorsun. Neredesin? Ne oluyor? Kim bu terli, tombul suratlı adam, benden ne istiyor, niye suratıma öyle eğilmiş bakıyor? Korkuyorsun, sonra yavaş yavaş zihnin açılıyor,...

Hasan Reis sırt üstü yatmayı sevmezdi hiç. Yan tarafına dönmeye çalıştı ama yüzündeki sargı, alçılı sol kolu buna izin vermedi. Huzursuzlandı. Sabah vizit telaşı başlamıştı koğuşta. Diğer refakatçiler gibi karısı da dışarı çıkartılıyordu. Sağ...

Yaşam ağırlaştığında herkes ölüme eğimli bir hâl alıyor. Güzel günler, daha önceleri de yaşandığı gibi zor günleri getirdi. Artık kaç gündür bu hastanede, senin yatağının başucunda oturduğumu bilmiyorum. Seni hayata bağlayan makinelerin seslerinin beni...