Kategori: Öykü

Sözcüklerden sakınması olmayan bir ağıt bu… Soğuk bir pazar günü, sabaha doğru, dördü on yedi geçe, büyük bir deprem felaketi yaşandı. Haritada yeri olan ama adı sanı pek duyulmayan küçük bir kent, hayaletler kentine dönüştü....

Merdivenle yukarı çıkan delikanlının eli saçlarının arasında kaşınan boşluğa gitti… Kafasında doktorun muzip sesi yankılandı: “Üzülmeyin delikanlı, saç kökleriniz greve gitmiş… çalışmıyorlar. Ama bizim lokavt...

Tuhaf adamdır şu Muzaffer Bey. İşi gücü eski gazeteleri biriktirip satmaktır. Evi kendisinin olmasa, azıcık emekli maaşıyla başka türlü nasıl geçinir? Eski gazete işinde iyi para var. Utanmasa çöpleri de karıştıracak, karton,...

Bu benim felaketim, daha doğrusu bunlar benim felaketlerim. Zira başıma gelenler birden fazla. Canım o kadar acıyor ki. Salaksın kızım sen, hem de süzme salak. İnsan bir kere hata yapabilir, sonra onu başka bir hata izler belki...

Hiç akıllanmayacaksın! Hep aynı şeyleri yaşamak senin seçimin olabilir mi? Bu iki oldu. Ne yapıyorsun? “Beni terk edin!” “Beni aldatın!” diye sinyal mi gönderiyorsun karşına çıkanlara? Bence sende terk edilme travması var sanki....