Kategori: Öykü

“İşte bir gün daha başladı.” dedi Nedime. Daha dünkü günün nasıl geçtiğini anlamadan yenisi. İnsanı hafakanlar basıyor. Yüzünü yıkadı, bir sigara yaktı. Ağzı çamur gibiydi. Çamaşırlar iyice birikti diye düşündü külünü silkerken....

“Seni ne zaman bıraktım bilmiyorum. Anılar öylesine gelip geçiyor, ama biraz silik, biraz yorgun, anlamsız bir zamanı sarıp sarmalar gibi, saklar gibi. İki kişilik bir yalnızlıktı aslında. Yan yana sessizce otururken, bir film...

Sabah uyandığımda, baş ağrısı, baş dönmesi içinde kaybolmuştum. Sol taraftan belim, boynum tutulmuştu. Sağa döndüm. Yanımda bana göre genç, güzel, hâlâ uyuyan, makyajı akmış kadın yatıyordu. Saçımız, başımız, üstümüz, altımız...

“Yollar seni gide gide usandım…” Diline pelesenk olmuştu kafasının içinde çalan türkü. “Sabah şafak daha sökmemişken sürekli kendini tekrar eden plak gibi yollardayım işte.” diye içten içe tekrar...

Tekrar yazı masasının başına geçti. Yazdığı hiçbir şeyi beğenmedi. Aradığı dokunaklı veda sözcüklerini bulamıyordu. Son kelimeleri çarpıcı olmalı, unutulmamalıydı. Buna karar vermişti. Kalktı, kaynayan suyun altını kapattı....