Kategori: Nisan 2019 – hastane günlükleri

– Aman, aman, aman! Kalk oğlum kalk! Uyan çabuk! Kalk ulan kalk! – Hop! Ne oluyor abi ya?.. – N’olcak ya?! Uyuyakalmışız! Fırla çabuk, fırla! Geç kaldık. – Dur abi, dur ya! Bu ne telaş? – İçeri...

Heybetli, kocaman vücudundan geriye kalana, açılan delikten midene inen ince hortuma, bağlı olduğun solunum cihazına, vücudundan sarkan kablolara, takip monitörüne, serum iğnelerinden morarmış ellerine, ölüme çoktan teslim...

Topu topu üç adıma iki adım. Babamın yattığı depodan bozma tek yataklı hastane odası. Oturduğum açılır kapanır refakatçi koltuğu duvara sonradan küçük bir boşluk açılarak monte edilmiş tek kanatlı pencerenin hemen yanında....

Bembeyaz, uzun koridorlarda ilerliyorum dumanlı bir umuda doğru. Kemoterapi odası bir alt kattaymış danışmada yüzüne gülümseme yapışmış, bakımlı, güzel kızın söylediğine göre. Neden hep böyle güzel olur ki danışmadaki kızlar?!...

Umut, elinde çiçek bekliyor, usul usul tıklatıyor kapıyı; ürkütmemek istercesine. Melike, farkında ama umursamıyor; başını bile kaldırmıyor. Umut ısrarla devam ediyor; işi uzatacak belli. Melike bakmıyor ondan yana....