"öykülerde yaşar hayat ve edebiyat… öykülerle."
1949 senesinde daha iyi bir eğitim almam için Manisa’nın Salihli ilçesinden ayrılıp İstanbul’a götürdü babam beni. O öğretmendi. İleri görüşlü, aydın biriydi. Galatasaray Lisesi’ne yatılı olarak kayıt oldum. Babamın çok eski aile dostlarından Ekrem...
Gece olmuş. Hava soğuk. Kar yağıyor. Bir puhu kuşu yuvasını yitirmiş, uçmaktan yorulmuş, gelmiş, ince ince yağan karla aklaşan bir ağaca tünemiş. Sessiz kanatların çırpışını bir canlının duyması imkânsızdı. Bu tanrının ona bağışladığı bir...
Çetin Çeki anısına… – Hanımmm! Hanımm! Koş, koş! Başlıyor! – ………………………….. – Duydun mu? Huuu!? – Geldim, geldim. Ne bağırıyorsun öyle istimi çıkmış düdüklü gibi? – Şişşşttt!!! – Hehhh!!! başladık gene! Şişt pişt, şişt...
Koşturuyorum sokaklarda. Koşturuyorum dediysem hızlı hızlı yürüyorum yani. Sanki bir telaşım var ve bir yere yetişeceğim. Oysa yok! İş çıkışı saati. Kaldırımlar insan, yollar arabalarla dolu. İnsanlara çarpa çarpa yürüyorum. Bu yabancı olduğum memlekette...
Sadık, peynir dolu çinko kovaları kulplarından tutarak ağırlığını tartar gibi indirip kaldırdı birkaç kez. Ağır kovaları ilçe merkezine giden otobüs durağına kadar taşımak kolay olmayacaktı anlaşılan. Durak epey uzaktaydı ve günlerdir dinmek bilmeyen yaz...
On, on bir, on iki yaşlarında üç kardeştik. Sürekli “susun” diye azarlanırdık zırt, pırt, neden susmamız gerektiğini bir türlü anlayamazdık. Denizyollarında çalışan babam Marsilya’dan radyo alıp getirdiğinde evimizde muazzam bir sevinç yaşanmıştı. Küçük, ahşap...
-Doğru söylüyorsun anne, ben bir radyo âşığıydım. -Babamın en önemli armağanıydı. Çocukluk bilincimin oluşmasında çok katkısı oldu. -Öyle deme anne, sen de çok duyarlıydın. İş buyurmazdın, özgür bırakırdın beni. -Evet. Kimsenin beni rahatsız etmesine...
“Bu da eşim Haydar, Burak Bey” dedi Perihan. “Haydar sen öne otur” diye kocasına ön koltuğu işaret etti. Kendisi de arka koltuğa geçti. “Şu yoldan geri dönüp, ilerdeki sokaktan aşağı doğru inelim. Fazla uzak...
