"öykülerde yaşar hayat ve edebiyat… öykülerle."
Birdenbire kendimi karanlık suyun derinliklerinde bir yerde buldum. Burası neresi? Nasıl oldu bu? Buraya nasıl geldim? Düştüm mü? Atladım mı? Ya da itildim mi? Bunları bilmiyorum. Korku da duymuyorum üstelik. Su soğuk! Bulunduğum yerden...
Öfkeden nefes alamaz haldeydi. Titriyordu. Karşısındaki yine laf anlamıyordu. Diretiyordu. Bağırıyordu. Karışılıklı bağırıştılar. Avaz avaza. Biri otuz altı, diğeri on üç yaşındaydı. Kadın kontrolünü kaybetti. Çocuğun yüzüne bir tokat indirdi. Öbür eli de hırsla...
Kocaman terk edilmiş bir evin dışardan birkaç merdivenle inilen bodrum katındayım. Bu evin duvarları da, tahta kapısı da insanı morgda hissettiren, ürküten bir griye boyanmış. Etraf oldukça karanlık… Kaldırımla aynı hizadaki üç cam tuğladan...
Bir oda tek balkonlu evimizin mutfak duvarındaki takvim, otuz aralığa veda etmek üzere “Carrrt” diye yırtılıyor. Ben nasıl bir pamuk ipliğine bağlı hayattaysam yılın son gecesi de ince bir yaprağa tutunup asılı kalıyor havada....
“Yılbaşı çiçekleri açarken kabrimde, ben…” “Ne saçmalıyon lan? Ne yılbaşı çiçeği, ne kabri!” “Bi’ dinle hele… Yılbaşı çiçekleri açarken kabrimde, ben bulutların üstünden sana…” “İyi misin oğlum sen? Kaç bira içtin? Ne ara...
İstanbul karlı bir sabaha uyanmıştı. İşten çıkmış, yavaş adımlarla çevredekilere bakmaksızın yürüyordu umutsuzca. Kalbine gömdüğünü düşündüğü şeylerin tekrar tekrar su yüzüne çıkması sinirlerinin bozulması için yeterli bir sebepti. Moda’ya çıkan cadde oldukça kalabalıktı....
Yüz binlerce insan hep birlikte, hançeresini yırta yırta, boyun damarlarını şişire şişire Livaneli şarkıları söylese. ‘Bana bir şarkı söyle’ diye başlayan, ‘İçinde hüzün olsun’ diye süren. ‘Başına kuşlar konsun, sonunda gurbet olsun’ diye...
