Kategori: Öykü

Ufacık bir kıvılcım masalı sonlandırdı. Bembeyaz heyecanların ardından sarı, turuncu, kırmızı renkleriyle harlı bir yangın geceye aktı ve acı bir yarıyıl -sömestr- tatili hafızalara kazındı. Yazık, çok yazık! “Kar beyaz” ölüme...

Mürekkep lekesiydi onda ilk fark ettiğim. Gömleğinin sol cebinin kenarında kırmızı mürekkep lekesi. Oysa mis gibi parfüm kokusu, tıraşlı yüzü, kepeksiz yana taranmış saçları, ütülü gömlek ve pantolonu, bakımsız bir erkek...

Her zamanki gibi o sabah da erkenden uyanmıştı uyanmasına ama yataktan hiç çıkası yoktu. Uykusuzluktan ölüyordu üstüne bir de kemikleri sızım sızım sızlıyordu. Karısına “Kütük gibiyim,” dedi “bırak biraz daha uyuyayım.” Beş...

Hastalık hastası Ercan Bey, eşi Meryem’in vefatından sonra iyice hassaslaşmıştı. Her gün internetten saatlerce araştırma yapıyor, kendi kendine koyduğu teşhisleri kızı Elif’e anlatıyordu. Annesi vefat etmeden kısa süre...

Tren, istasyondan ağır ağır hareket ettiğinde, camdan yansıyan siluetim bile bana yabancı geldi. Saçlarımı toplamayı yine unutmuştum. Belki de bilinçli bir unutmaydı. Umursamamayı seçmek, görünmemeyi garantilemek gibi....