Kategori: Öykü

Bodrum’un dar yokuşlarından çıkıyorum. Aklımda balıkçının dizeleri. Yokuş başına geldiğinde Bodrum’u göreceksin, Sanma ki sen Geldiğin gibi gideceksin Eski cumbalı evlerin gölgelerine sığınarak ilerliyorum. Güneş yakıyor....

Soğuktu, yağmur yağıyordu… Buğulanmış camlara incecik parmaklarıyla resimler çiziyordu. Tek katlı ev, anne, baba, ortada küçük bir kız… Sevdiklerinin ellerinden tutmuş, önünde uzayıp giden ipince yol. Bir süre yaptığı resme...

Kış akşamlarının erken çöken karanlığında; yağmur, sokak lambasının ışığında gümüş ipler gibi süzülüyordu. Yorgun günün ardından bir an önce eve ulaşma isteğinin telaşı, araçların sileceklerindeki mekanik ses, çalınan...

Bir zamanlar kırtasiyelerde, dolmuş ve otobüs durakları önlerinde açılan sergilerde bulunurlardı. Bayramlarda, yeni yıl öncesinde iyilik haberleri Ankara’dan Mersin’e Kırklareli’nden Urfa’ya böyle giderdi. Telli pullular, kardan...

Hayatımın en anlamlı hediyesini sen verdin! İlkokul diplomamı gördüğünde anlımdan öptün- hep anlımdan öperdin. ‘Üniversite diplomanı görmek de kısmet olsun’ dedin. ‘Mezuniyet hediyesi olarak seni İstanbul’a götüreceğim....