Kategori: Öykü

Verdiği sözü düşündü: “İçindeki şarkıları susturmayacak yeniden hayata döneceksin.” demişti. Aslında yıllar önce bir kez daha vermişti bu sözü. O zaman haklı nedenleri vardı. Peki ya şimdi?.. Biri ısrarla kapıya vuruyordu....

Beyoğlu’nda bir kitapçıdaydım. Çeşitli dergilerin altında sıkışıp kalmış, elim kadar küçük bir şey dikkatimi çekti. Onu, oradan kurtarmaya uğraşıyordum. Rafta başka bir kitaba bakan genç bir kadının cep telefonuyla konuşmasından...

Denizin sahildeki küçük çakıl taşlarına usulca sokulurken çıkardığı sesler zor işitiliyor. Hâlbuki geçen gün de aynı yerdeydim. Şiddetli lodosla hırçınlaşan dalgalar sahili öfkeyle dövüyordu. Bu akşam sular sakin ve berrak....

Kapıyı kırdıklarında odanın bir köşesinde elimde keman varmış gibi çalıyor, notaları mırıldanıyordum. Etrafı talan ettiler, her yere, olabilecek, olamayacak her yere baktılar. “Suç aleti” aradılar. Hiçbir şey bulamadılar yine de...

Bir an serin bir rüzgâr esmişçesine ürperti hisseti Zeynep. Hâlbuki Temmuz ayının ortasında son yılların en sıcak yaz günlerinden birindeydiler. Kaç sene oldu? Zaman durdu Deniz öyle hep aynı dünya bilinmez Taş duvar aynı kaldı...