Kategori: Öykü

Soğuk.  Karanlık.  Titrek alevlerin ışığı geziniyor rutubetli duvarların üzerinde. Yapayalnızım. Bir sandalyeye sımsıkı bağlanmış ellerim ve ayaklarım. Çırpınıyorum ama kurtulamıyorum. Zorlandıkça bileklerimi daha da sıkan ipler...

“Güvensizliği tek başına inşa etmez insan, tanıdığı herkes biraz yardım eder.’’                                                                                                        Dostoyevski Gece nöbeti sorunsuz bitti eve...

Sonra bir gün çıkageldiler. Bir uğultu gibi “Emin misiniz?”, “Eminim” dedim. İnsan böyle bir kararı vermek için emin olmalıydı. Geri dönüşü, telâfisi yoktur ya bazı şeylerin. Bu gidişin de telâfisi yoktu. Bir kez gittiniz mi...

Bir düğüm atıyor… Çözüyor yeniden. Ağır ağır çözülürken ip, kocasının köye otobüsüyle geldiği yol oluyor. Geleceği günü hasretle beklediği yol… Nasıl da yakışıklıydı! Nasıl da güzel bakardı! O zamanlar… Gönülleri düşmüştü...