Kategori: Öykü

  Seksen yaşına gelmiş bir hacı olarak, bu satırları titreyen ellerimle yazarken içimi kemiren bir şey var; öyle bir kemirme ki, hani yıllar boyu diş ağrısını erteleyen bir köylünün en sonunda gecenin bir vakti, uyuyamadığı...

Ozan geleli bir haftayı geçmiş, içli dışlı oluvermişti, mahkûmlarla. Talihsiz kaderlerinin müebbedinde mahpus değil miydi, hepsi? Ta ki bitene dek, çekilecekti bu çile, kâh volta atarak, kâh tekerlek çevirerek. Taşınması ağır...

İçimde yine aynı huzursuzluk; sebepsiz. Bitmez tükenmez gel gitlerim. Sanki zehirli bir sarmaşık sarıyor beni. Nefes alamıyorum. Boğulacak gibi oluyorum. Benden başka bilen yok. Etrafımda gülüp eğlenen insanların suratlarına...