"öykülerde yaşar hayat ve edebiyat… öykülerle."
Sevgilim, çocukları hasretle kucakladım. Gönderdiğin hediyeleri tek tek teslim ettim. Biliyorum buruksun kendin göremediğin için, ama tahmin ediyorum kulakların bol bol çınlamıştır, her sohbette söz dönüp dolaşıp sana geldi. Tam burada dur ve lütfen...
Psikoloğumun muayenehanesinden çıktığımda, akşamın ilerleyen bir vaktiydi. Kışın en soğuk günlerinden birindeydik. Kalın paltoma, yün başlığıma, kürklü eldivenlerime rağmen titrememi durduramıyordum. Çenelerim birbirine çarpıyordu adeta. Bunda, babamı konuştuğumuz bugünkü seansın da payı vardı kuşkusuz....
Anne bu mektubu sana akşam yemeği yerken yazıyorum. Çorba içtik, tas kebabı yedik. Sonra elma da verdiler. Karnımız doydu merak etme. Cepheye geldiğimiz günden beri bir hayli ilerledik düşman hatlarına doğru. Pek dayanamıyorlar doğrusu....
Posta kutusuna her zamanki kayıtsızlıkla bakarken gördüm o pembe zarfı. Banka ekstrelerinin, faturaların, gereksiz bilgilendirmelerin dışında uzun zamandır, yok aslında, hiç mektup almamıştım şimdiye kadar. Mektuplaşma, tarihin sayfalarına gömülmemiş henüz demek ki. Mektup almak...
Baba, Babacığım, Babaların Babası, Olmaz olasıca, Allah seni kahretsin be adam, Bilemedim; mektubuma başlarken sana nasıl hitap ederdim. Elbette, “Çok Sevgili Babacığım” veya “Canım Babam” veya “Canımın İçi Babam” veya sadece “Babam” diyebilmeyi çok...
Beyaz gömleğin yakasına siyah kravatını taktı, üzerine aynı renkte takım elbisesini giydi. Aynanın önüne geçti. Sarı lüle saçlarını jöleyle şekillendirip parlattı. Aynaya doğru iyice eğilip elini sakalsız ve pürüzsüz yüzünde gezdirdi. Kumral biçimli kaşının...
Tesadüfen karşılaşmışlardı alışveriş merkezinde. Nigâr, devam etmekte olduğu psikiyatri merkezindeki randevu saatinin gelmesini beklerken düşünmeden girivermişti hiç sevmediği bu mekâna. Avare dolaşırken ünlü kahvecide kendine ısrarla el eden Türkan’ı gördüğünde anlamıştı hatasını. Az sonra...
