Kategori: Öykü

“Ev kirasını ödeyemediğimden dört kişilik ailemle birlikte sokaklardayım. Yardım edin nolur!” Karısının, ellerine tutuşturduğu beyaz karton üzerine yazılı bu iki cümle canını sıktı sabah sabah. Küçük plastik tabure üstünde buharı tüten çayından tek yudum...

“Çok yeteneksizim” diye mırıldandı. Yanında oturan gence biraz da hınçla baktı. Genç, yeni öğrendikleri şarkıyı, bir defada kırk yıllık sanatçı gibi çalıyordu. Hâlbuki o, geçen beş hafta sonunda la-sol-sol / la-fa-fa’ yı zor ezberlemişti....

Deniz börülcesi salatası ya da peynir doldurulmuş Girit biberi söz gelişi… Bu yüzden seviyorum burayı. Sorunlarım olduğu vakit bu doğa, tatlı şırıltıyla akıp giden şu gümüş nehir; ince dalları, limon yeşili, uzun yapraklarıyla ürkek...

Oldum olası severim şu çocuğu. Çocukluk arkadaşım. Okulda da beraberdik. Ama okuyamadık. Ben haytalığımdan o ise yokluktan. Kaç aydır işsiz geziyordu. İyi ettim yanıma aldım. Dayım da hayır demedi. Şimdi iş hayatında da beraberiz....

Gözyaşlarımla ıslanmış mektuba bakıyorum. Yıllanmış mürekkep, üzerinden yol yol olmuş akıyor. Az sonra iyice okunamayacak hale gelecek. Mektuptaki yazı benim. İçindekileri ezbere biliyorum. O günü, mektubu yazdığım günü hiç unutmadım. Kolay değil bir sırrı...

Bu sabah da uykuya teslim oldun. Neredeyse öğlen olmuş, bir türlü kendini yataktan çıkaramıyorsun. Karın seni terk ettiğinden beri bunu çok sık yapıyorsun. Uyur-uyanık bir sağa bir sola dönüyor, kitabını yazmaya nasıl başlayacağına karar...

Beykoz-Yalıköy’de, otobüs durağının biraz ilerisindeki bankta yaşlı bir adam oturuyor. Az ötesinde, elinde file kepçesiyle başka bir adam, düşünceli bir şekilde Boğaz’ın sularına bakıyor. Üstünde mavi tulumu, ceketi, başında aynı renkten kepi, ayaklarında sarı...

Gençliğinde mevsimlik işçiymiş. Günlerce, Çukurova’nın nefes aldırmayan Ağustos sıcağında tarlada pamuk toplarmış. Ondandır yüzü böyle kırışık, 80 yaşında. Elleri de hem pamuk dikenlerinden, hem de kışları çöp toplamaktan kupkuru, çatlak, nasırlaşmış, baksan 90’lık dede....

Sabahın ilk ışıklarıyla birlikte gecekondu mahallesi yeni bir güne uyanıyordu. Tek katlı, briketten yapılmış sıvasız küçük evler dizilmişti Ankara Asfaltı’nın kenarına. Memleketin her yanından iş, ekmek ve gelecek arayanların umut durağı olmuştu bu mahalle....

Hazır olmam söylendi. Aldığım ikilik eğitim bugün bitiyormuş. Yarın buradan dünya diye bir yere gidecekmişim. Orada anne diye olağanüstü bir varlık benimle ilgilenecekmiş. Fedakâr, cefakâr ne demek, karşılıksız sevmek ne demek ondan öğrenecekmişim. Annem...