Kategori: Öykü

Bu tiksinti ne böyle? Ya bu mide bulantısı da nereden çıktı? Yanlış bir şey mi yedim acaba? Yoksa korktuğum şey mi yüzünü gösterip sırıtıyor karanlık kapıların ardından? Arkasında var saydığım karanlığı beni ürkütüyor. Öfff… Kaç...

Yine bir taşın üzerinde oturup kalmışım.  Kimseler yok etrafımda. Ne beni gören ne de duyan var.  Ben ne zaman böyle bir başıma kaldım; gidenleri göremedim, gelip geçenlere el edemedim. Oysaki daha dün ninemin yenidünya ağacına...

“Gel bakalım Bücür!” demesiyle “şappp!” diye ensemde bitmesi bir oldu pençesinin.  “Madem bana yamak oldun, bundan böyle yerin ha bura! Tam yanım. Ne ötesi ne fazlası, anladın di mi?” der demez “şappp!” diye ensemdeydi yine...

Dedemin onca sitemi olmasa asla o paketi almaya gitmezdim. Neymiş efendim, benden bir ricada bulunmuş. Ahretliği ta okyanuslar ötesinden kızıyla kendisine hediye göndermiş, gidip alsam elimde mi kalırmış? Eski gücünde olsaymış...