Sayfa Seç
Kader: Yaşarken sustum. Söyleyemediğim ne varsa “içinde tutmuş” bedenim. Haykırmak istiyorum. Anlatmak istiyorum. Dünyada arkadaşım yoktu. Burası da farklı değil. İyi anlaşanlar, büyük beyaz odalarda bir çember kuruyor. Herkese...
Devamını okuSallanan koltuğumu arka bahçeye bakan balkona taşıdım. Dışarıyı seyrediyorum. Dışarısı dediğim de bir avuç gökyüzü. Oradan gelecek bahar. Cemre havaya düştü… Toprağa düştü dediler. Bizim küçücük bahçeye düşmedi o cemre. Yoksa...
Devamını okuSeni ben geçmeyen koliklerle, saatlerce ayakta sallamalarla büyüttüm, bak oralar soğuktur, altına termal tayt giymeden sokağa adımını atma, bitki çaylarını karıştırdım, akşamları mis gibi demlersin çubuk tarçın da atarsın içine,...
Devamını okuÖlmenin bu kadar kolay, bu kadar zor olduğunu bilemezdim. Aklıma bir şarkı takılıyor. Kim söylüyordu bunu? Karnıma bastırmaya çalışırken, ellerim kan havuzunun içinde yüzerken, babamın gözleri gözlerime takılıyken, ben şarkıyı...
Devamını oku“Dün akşam bizim evde kıyamet koptu!” dedim. Dün akşam “kıyamet”in tam ortasında değil, ertesi gün, sadece beş dakika sonra ne yaşayacağımızı bilemediğimiz o vakitte, nasıl olduysa bu cümle düştü aklıma ve bu bir sorunmuşcasına...
Devamını oku