Kategori: Öykü

Oh beee! Dünya varmış! Omuzlarım çökmüş, sırtım tutulmuştu. Üstümden ağır bir yük kalktı. Her gün binlerce araç -kamyonundan tut tırına dek- üstümden geçirdin, gün günden dozunu artırarak. Karalarım, denizlerim, göğüm, göğsüm...

20 Mayıs 2020 Almanya  Sevgili Günlüğüm, yol arkadaşım, can yoldaşım,  Aylar oldu seninle şöyle bir hasbihâl etmeyeli. Nedense elim gitmedi. Değil elime kalem almak kapağını bile açmak istemedim. Eski günleri okumak sanki...

Daire 1 “Kaffelengi” “Ne dedin bebeğim sen?” Gamze kafasını kızından yana çevirdiği gibi çocuğun ağzından halıya damlayan domates suyunu gördü. “Ay kapa ağzını ev-la-dım.” Islak elbeziyle çocuğun ağzını iyice silip sonra da bezi...

Ayın sonlarında ölürdün sen. Yaşayamadıkların boğardı, kesinliklerin keskin çizgisinde donuklaşırdın, kalırdın öyle. Yirmi yedi- yirmi sekiz- yirmi dokuz- otuz… Takvim yaprakları, ayın son günlerinin ıslığını çalardı....

Bana söylediğin en son cümle neydi? Sedyeyle götürülürken “hoşçakal” dedin tabii. O değil, ben şöyle gözümün içine bakarak söylediğin son cümleyi hatırlamak istiyorum. Sahi ne zaman vaz geçtik biz konuşmaktan? Ne zamandır...