Kategori: Öykü

Cama hafifçe vurulduğunda evde yalnızdım. Korkudan gözlerimi açamıyordum. Hava henüz aydınlanmamıştı bile. Eylülün tam ortası, bağ bozumu zamanıydı. Bizim buralarda kutsal sayıldığından ben de balkona bir sepet üzüm bırakmıştım....

– Göndermeecedin şu oğlanı yaban ellere, dedik mi sana vakti zamanında Mehmet Emmi? – Dedin Ağam, dedin… – E, dedik de n’oldu? – Hiç sorma! Dinlemedik seni, halt ettik! – Memlekette üniversite neyim...

Oh! Günyüzü gördük nihayet! Güneşi çok özlemişim. Gözlerim kamaştı. Tıpkı bağdaki gibi. Hey sana diyorum. Niye cevap vermiyorsun? Biraz önce sarmaş dolaş olduğumuzu unutup başka bir kadehe gidince havalandın mı ne? Yok öyle...