Kategori: Öykü

Onu ilk kez görmeye ve duymaya başladığımda yedi yaşındaydım. Adımlarını yalnızca ben duyuyordum. Tıpkı yerdeki bir karıncanın sessiz kımıldanışını işitir gibi. Senelerce duydum. Serpildim yine duydum. Ta ki bir gün… Çekilip...

Yağmur dinmişti. İnsanlar korunmak için sığındıkları saçak altlarından, kafelerden çıkarak caddeyi doldurdular. Aralarına genç bir kadın da karıştı. Kamondo merdivenlerini ve Osmanlı Bankası’nı geçti. Şaşkındı. Yaşanan değişimi...

Başucu lambasını açtı. Çalar saate baktı. İşte buyrun, yine gecenin üçünde aynı sesle uykusundan uğramıştı. Son on gündür her gece aynı saatte aynı sesle uyanmak ızdırap verir olmuştu artık! Sonra da zar zor uykuya dalıyor,...

Kirpiklerinin ucuna bağlanan halatlarla aşağı kayıp tekrar yukarı tırmanan, onlarca ayak iziyle uyandı. Geceden kalma baş ağrısının belli belirsiz sızısına aldırmadan yeni bir başlangıç yapacağı düşüncesine sarılıp araladı...

İnceden gelen cılız bir sesle yatağından kalktı. Eski, el işi örgü perdeyi araladı ve pencere pervazına tutundu. Feryat eden bir sızı ve aynı zamanda huzur hissetti içinde. Şimdi şehirde olsaydı böyle bir pazar gününde yataktan...