Kategori: Öykü

Takım elbisenin içinde kendimi cenderede hissediyorum. Elim, sürekli saçımın arkasına, uzun at kuyruğumun bıraktığı boşluğa gidiyor. Küpem gibi o da yok şimdi. Artık kabullenmeli. Kısacık saçlarım, tıraşlı yüzüm ve yeni aldığım...

Odanın tavana yakın yerine konmuş yarım pencereden sızan güneşten anlaşılan güneşli ve sıcak bir gün. Selda işe gitme telaşının olmadığı bu Pazar gününde, kenarı bir çentik kırılmış üzerinde kalpler olan kupasına duble kahvesini...

“Gönderdiğin resimlere baktım yavruz.  Olmamış. Rastgele olmuş yani. Fotogıraf çekmek sabır işidir canım. Eğer sabır yoksa kimse almasın eline makinayı. Bunu iyi belle, kafana iyice sok.” Adam gördüğüne basıyor. Olmaz...

Otobüsü kaçırmıştı. Yerin altına inmeyi hiç düşünmedi. Metroyu işaret eden levhanın önünden geçti, kalabalığı göze alıp minibüse bindi. İşe geç kalmak istemiyorsa başka şansı yoktu. Bir sonraki için en az yarım saat...

Yine iple çekti o sabahı.  Onu gördü göreli, gözleri uyusa da beyni uyutmuyor: “Yaz, hadi yaz!” diyordu sürekli, o da yazmıştı nihayet… “Keşke hiç gece olmasa!” “Efendim!” “Keşke diyorum, hiç gece olmasa!” “Nasıl olacak ki!”...