Kategori: Öykü

Gün yeni ağarırken, ağacın en tepesine çıkmıştı. Yoruldum ona merdiven dayamaktan, yok itfaiyeyi aramaktan.   “Kısmet hişt, insene oradan! Bak millet uyuyor hala. Halk ekmek kuyruğuna gireceğiz daha. Her şeyin çaresi var...

O zamanlar herkeste fotoğraf makinesi mi vardı? En ucuzundan da olsa ona sahip olan tek tük insan vardı çevremizde. Kamera Salih’in, gözlerini daha da pörtlek gösteren yakınsak gözlükleri, ufak tefek cılız bedenine karşın inatçı...

Takım elbisenin içinde kendimi cenderede hissediyorum. Elim, sürekli saçımın arkasına, uzun at kuyruğumun bıraktığı boşluğa gidiyor. Küpem gibi o da yok şimdi. Artık kabullenmeli. Kısacık saçlarım, tıraşlı yüzüm ve yeni aldığım...

Odanın tavana yakın yerine konmuş yarım pencereden sızan güneşten anlaşılan güneşli ve sıcak bir gün. Selda işe gitme telaşının olmadığı bu Pazar gününde, kenarı bir çentik kırılmış üzerinde kalpler olan kupasına duble kahvesini...

“Gönderdiğin resimlere baktım yavruz.  Olmamış. Rastgele olmuş yani. Fotogıraf çekmek sabır işidir canım. Eğer sabır yoksa kimse almasın eline makinayı. Bunu iyi belle, kafana iyice sok.” Adam gördüğüne basıyor. Olmaz...