"öykülerde yaşar hayat ve edebiyat… öykülerle."
Küçüklüğümde misafirliğe gelen anneler bana hep çocuk baktırmaya çalışırlardı. Rahat rahat dedikodu yapmak için “hadi, güzelce oynayın,” der çocuklarını önüme koyarlardı. Kabul etmezsem ya koluma çimdik atarlar ya da kocaman açılmış tehditkar gözlerle bana...
Sessize uzuyor dalları, zamanı ağartıp yapraklarına renk ediyor, kökünden kuruyası! Feyza Hanım aynı büyüye hep aynı hayranlıkla takılı gözlerini nektardan çevirdiğinde üşüdüğünü hissetti. Sarmaşığın dibindeki nektarın dalları ona, gece gündüz intiharı düşündüğü zamanları hatırlatıyordu...
Günlerden bir gün, doğduğundan beri dışına adım atmadığın köyünden, İstanbul’da yaşayan oğlun, babamı ziyarete gelmişsin. Babam da ne akla hizmetse seni sinemaya götürmüş. Sinema çıkışında kasketini çıkarıp kocaman mendilinle kafanda ve yüzünde biriken terleri...
“Yankı” ilk öykü kitabınız. Kitabınızın kapağını kaldırır kaldırmaz dakika bir-gol bir, Adanalı olduğunuzu öğreniyoruz. Nedir bu Adanalılık bereketi, yoksa Çukurova mı demeli? Üstelik İstanbul’dan Adana’ya avdet ediyorsunuz… Öncelikle bana Yankı’yı anlatma fırsatı tanıdığınız için...
İpin ucu ne zaman mı kaçtı? Bir duble daha? Kaçacağı belliydi. Su ne kadar? Susuz mu? Su ilave edince ilaç tadı mı alıyorsun… Allah Allah ben de susuz içemem, su koyarken rengi dönüyor ya,...
“Korkma anne, Mişa bir şey yapmaz.” diyor yumuşak bir sesle. Bir yandan da sağ dizimi minicik elleriyle okşuyor. Mişa, bizim apartmanın cins köpeklerinden biri. Kar gibi bembeyaz ve uzun tüyleri var. Sahibi Gül; Mişa’nın...
Kenar mahallenin varoşlarında sıradan bir sabah vakti. Rüzgârların havalandırdığı sonbahar sarısı yapraklara karışıp sokakta savruluyor yine Müzeyyen. Bir kara sevdalı o. Kavuşamayınca dengesi bozulup düşenlerden… Dünyası başına dar gelenlerden. Elinde kırık bir olta sapı....
Her yönüyle çok tuhaf bir gündü. Şişli’den Mecidiyeköy otobüs durağına gelene kadar helâk oldum. Mevsimlere bir hâller oldu. Sonbahar, mevsim süresince esneyip durdu da o salı günü yapmadığı, denemediği şey kalmadı. Rüzgâr mı üflemedi?...
– Bir gecede bir paket çikolata yenir mi? Yedim. Nasıl gireceğim o elbisenin içine? Selin’in düğününe iki hafta kaldı. Bir ayda beş kilo almışım. Elbiseyi almak için acele ettim. Düğüne Soner de gelecek…...
