-Afiyet olsun abi. -Vay Hâkim teşekkürler, sen nereden çıktın yine? -Dolmuştan inince gördüm seni. Durakta bekliyordum. Yengem bugün de geçmedi. Abi bana öyle geliyor ki… Tamam tamam kızma abi… -Hilal buluşalım demişti gündüz....

 Her istasyonun bir delisi vardır derler. Ben bu lafı ilk, dedemden duydum. Dedem öyle çok konuşan, çok gülen takımından değildi. Görmüş geçirmiş insanların ağırlığıyla köşesinde oturur, dönüp duran dünyanın bin bir halini bilge insanların...

Çıkardığı hırıltılı seslerle sıçrayarak uyandı. Kalp atışları hızlanmış, mavi pijamasının yakası, göğsü terden koyulaşmıştı. Yüzünü, başını elleriyle yoklarken duyduğu hisle irkildi, hâlâ rüyanın etkisindeydi. Beyaz fayanslar parlak, ışık gözbebeklerine batıyor. Çığlıklar… Kulaklarını kapatıyor, çığlıklar...

Mayısın ilk günü… Pencerenin önünde, gelmesini bekliyorum. Saat tam dokuz. Şimdi dönecek köşeden şimdi, şimdi… İşte; her zamanki gibi erguvan rengi takım elbisesi içinde. Berber Necmi Amca saç sakal tıraşını yapmış, kuru temizlemeci Recai...

Gözlerini deviriyor henüz oturduğu yerinden kalkarken… Niye binmişti ki bu vagona?! Ve o ihtiyar onu niye görmüştü?! Allahım, neden hep böyle oluyor?! Yaşlı bir kadın bastonuna dayanarak vagona adımını atıyor ve gözleri gözleriyle buluşuyordu…...

Gergindi. Sandalyenin arkalığındaki siyah deri montunu aldı. Eski bilgisayarlar, monitörler, şarj kabloları, işlemciler, ana kartlar, fanlar, dokunmatik fareler, bilgisayar ekranları, klavyeler duruyordu raflarda. İlk bakışta karmakarışık bir yığın izlenimi veriyordu bütün bunlar. Radyatörün yanında...