İnsanı bunaltan rutubetli bir sıcağın üzerinde asılı kaldığı günlerden birini yaşıyor İstanbul bugün. Kovsan da gitmeyen arsız, yapışkan bir sıcak konmuş sanki şehrin üstüne, üç beş pikelik iktidarının farkında… Bir yerlere yetişmek, bir şeyleri...

“Merhumu nasıl bilirdiniz?” diye sordu imam. Herkes “İyi biliriz!” dedi. Ben içimden bağırdım. “Kendimden bilirim.” sonuna da “Ulan!” ekledim. Herkes bana döndü. Herkesi bana döndürecek kadar bağırmışım meğer. Bağırırdım ki, neden bağırmayayım? Benim, o...

Müthiş bir siren sesiyle sarsıldı. Arabadaydı. Hastaneye yetiştiriyorlardı. Sol kolu tamamen uyuşmuştu. Göğsünün tam orta noktasında, aşağı doğru inen geniş kravat gibi bir uzantı, yangın yerine dönmüştü. Acıdan kıvranıyor, nefes alamıyordu. Son bir gayretle...

Hızlı hızlı yürüyorum. Biraz ürkek, hafif telaşlı… Çocuksu bir heyecanla kuaföre gitmişim, saçlar yapılı. İstanbul’da bir kış günü… Hava soğuk, gökyüzü gri… Yağmur ha yağdı, ha yağacak. Aman yağmasın diye dualar içindeyim. Yaptırdık saçları...

  Yaklaşıyoruz diyen adamın sesinde ne bir titreme, ne de bizi saran telaş vardı. O kadar sakin olabilmek için kaç kere buradan geçmeli, diye düşündüm. “Hazır mısınız?” dedi. Bu kez bize doğru döndü ama...

 “Buradan-kıvrılacak” dedi. Naylon çantadan çıkardığı mavi pantolonla yer yer ucuz simler yapıştırılmış siyah bir bluz uzattı. Adama baktı, “Kaç – para – olur – abi?” dedi. Son sözcükteki a’yı kısa söyleyişinden, kocaman torbadan taş...

 Oğuz Atay’ın “Beyaz Mantolu Adam”ına bir ‘çocukluk’ yakıştırması; naçizane, saygılarımla… Yaz güneşi iyice yükselmiş, kumları ve dahi değen ayakları kavururken; adam, beyaz mantosunun eteklerini tutmuş, şaşkın bakışlar arasında, ayak bileklerine varan suda yavaş yavaş...

Önce hangimiz görürse, diğerlerini büyük bir heyecan ve telaşla çağırırdık. Öyle ya; her zaman da göremezdik ve gördüğümüzde bir koşturmaca, gürültü kıyamet kopardı evde. Büyükler ses etmezlerdi bu çılgın halimize; sebebinin Gemi olduğunu bilirlerdi....