"öykülerde yaşar hayat ve edebiyat… öykülerle."
KİŞİSEL OLDUĞU KADAR TOPLUMSAL DA KURDUĞUMUZ SOFRALAR Aslen yemek yazarı olan Anya von Bremzen’i, annemin de yemek yazarı olması hasebiyle şahsen tanırım. Aynı konuya gönül vermiş iki insan olarak yıllar önce tanışmalarından sonra dostluğa uzanan bu...
Neden yazıyorsunuz? Yazmak, yazmayı öğrenmekle birlikte başladı neredeyse… Çocukken, yazayım ve çevremdekiler sadece yazdıklarım aracılığıyla, konuşmama gerek kalmadan, beni duysun istediğim olurdu. Konuşarak derdimi anlatmak hep zor oldu. Bir de hiç dilllendirmediğim halde karşımdakinin karalamalarımı okuyarak içimden geçeni duyması...
HAYALLERİNE SIĞMAYABİLİR İNSAN “Annene Selam Söyle” Ortaköy’deki bir okulun (Takmançats) karşısındaki sokakta bir pencere betimlemesiyle başlıyor öykü, Taşmerdiven’de. Pencerenin bulunduğu “evin bütün cephesini; eskimiş, boyası solmuş tahtalarını bin bir yaprağıyla” bir sarmaşık kaplamaktadır. Öğrencileri için o pencereyi güzel...
AYNADA KALAMAMAK Daha önce Dost Kitabevi tarafından basılmış Babil Kitaplığı serisi şu an Kırmızı Kedi Yayınevi tarafından yayıma hazırlanıyor. Arjantinli yazar Borges’in seçtiği öykülerden oluşan bu seride – Borges’in öykülerinden oluşan ikisi dışında- yirmi sekiz...
Deniz öykülerinizi bir araya getirme düşüncesi nasıl ortaya çıktı, Maviye Boyanmış Sular’ın oluşma sürecinden biraz bahseder misiniz? Denizle ilgili ilk öyküm “Gemide”, 1987 yılında yayımlanan ve Yaşar Nabi Nayır Öykü Ödülü’nü kazanan “Patika” başlıklı kitabımda yer aldı. Yani,...
ZAMAN GİBİ NE BAŞI VAR HAYATIN NE SONU Buones Aires’de doğup (1899) büyümüş, çocukluğu, köşeyi dönünce karşısına çıkan bıçakların ve gitarların Palermo’sunda, Palermo mahallesinin öteki yüzünde geçmiş bir yazı adamı, Latin Amerika ve dünya edebiyatının...
Boğaziçi üniversitesi Ekonomi bölümünü bitirip sekiz yıl fon yönetimi alanında çalışma döneminiz var. Edebiyata geçişiniz nasıl oldu ya da yazmaya ne zaman, nasıl başladınız? Bir şekilde Boğaziçi Üniversitesi ekonomi bölümüne girmiştim. Oradan mezun olunca nerelerde çalışmanız bekleniyorsa da...
Ağrıyan omzunun verdiği rahatsızlıkla sağ tarafına döndü, buz gibi bir dokunuşla irkildi. Salonda deri kanepede uyuyakalmıştı. Elini kanepenin arkasından çekip yerinde doğruldu. Elli dokuzuncu katın, boydan boya pencerelerinden içeri dolan gün ışığının etkisiyle gözlerini uzun bir süre açamadı....
Sarı sıcağın yakıp kavurduğu, öğle güneşinin beynimi delip geçtiği bir yaz günüydü. O saatte oldukça tenha olan cami sokağının köşesinde, bizim manavın bulunduğu noktanın hemen önünde bir siluet dikkatimi çekti. Önce kadın mı, erkek mi olduğunu anlayamadım....
Otogarda bekliyorum. Biletim yok. Nereye gideceğimi bilmiyorum. Sadece ekliyorum. Birbirinin peşi sıra kalkan otobüsler yolcularını varacakları yere taşırken, yüreğim artık taşıyamayacağını düşündüğüm bir ağırlığın pençesinde kıvranıyor. Buradan gitmeliyim, biliyorum. Nereye gideceğimi bilmiyorum. Bu otogarda ne işim...
