Bugün 12 Ağustos 2078. Günlükte bir sayfa daha… Edebiyatın ve sanata dair diğer tüm şeylerin denizin dibini boyladığı bu karanlık dönemde, günlük tutmak gibi son derece tehlikeli bir eylemle bu çukurdan çıkmak mümkün....

  Dirgeni kafasının ortasına saplamak istedi adam… Tutturamadı. Yılanın boynu, üstten yere saplı iki çatal arasında sıkıştı kaldı, gıkı çıkmadı. Gövdesiyle dirgenin sapına dolandı, sağa sola kıvrılıp debelenip durdu çaresiz yılan. Ne kadar uğraştıysa...

Uykusuz geçen bir gecenin sabahıydı. Yorgunluktan omuzlarını kaldıracak hâli yoktu. Yüzü zayıflamış, beti benzi atmış, gözleri kan çanağına dönmüş, yanakları çökmüştü. Bacakları da tıpkı bir örümceğin bacakları gibi incecik kalmıştı. Güneş yaşama olan özlemini...

  Ülkenin kimi insanlarının dehşetle, kimisinin ise hasretle beklediği gün gelip çatmıştı. Kasabın kafası ise çok karışıktı. Baba mesleğinin nasıl olup da bu noktaya geldiğine akıl sır erdiremiyordu. Yılların kasabı olarak bir et parçasına...

  Güne ilginç bir haber okuyarak başladım. Dünyada hâlâ yıldızların izlenebileceği birkaç yer kalmış. Türkiye’den bazı ilçeler de yer alıyor. O ilçelerde yıldızlar izlenebildiği için konut fiyatları artmış. Uzayı saran uydular ve hava kirliliği...

Nana, hadi anlatsana… Neyi anlatayım? Ormanı anlat… Hayır, parkı anlat… Güneşi anlat Nana! Nana, n’olur gökyüzündeki bulutları anlat… Asıl, hani o uçurtma uçurduğunuz gün vardı ya, onu anlat, n’olur… Çocukklar, çocuklarrrr… Tamam kavgaya başlamayın...